Rozdział 45.

Następnego dnia wstałam bardzo wcześnie. Nie chciałam się spotkać z Michałem, lecz po prostu wyjechać. Nie miałam zamiaru natknąć się nawet na Russella, który zapewne starałby się mnie przekonać do tego, abym porozmawiała z Kubiakiem. Nie miałam dosłownie na nic ochoty. Od razu po opuszczeniu łóżka weszłam do łazienki, przemyłam twarz, ubrałam się we wcześniej zabrane ze sobą rzeczy, zrobiłam delikatny makijaż, włosy spięłam w wysokiego kucyka i wyszłam. Włożyłam resztę rzeczy do walizki i zamknęłam ją. Jeszcze raz rozejrzałam się po pokoju, po czym zaścieliłam łóżko, zostawiając je przy tym tak, jakby nikt na nim nie spał. Wzięłam do ręki kawałek kartki i długopis. Po co? Po to, aby napisać wiadomość pożegnalną do Michała. Chociaż tyle mogłam mu zostawić, chociaż ja nie zawiniłam w tym wszystkim.

Nie wiem po co to piszę, ale czuję, że powinnam. Nie zawiniłam, nie zdradziłam Cię tak, jak Ty to zrobiłeś względem mnie. Miałeś mi za złe coś, czego w ogóle nie było. Cóż, widocznie tak musiało być. Jednak mimo wszystko dziękuję za te wszystkie dni, które spędziłam przy Tobie, razem z Tobą. Było one najwspanialszymi, jakie miałam od odejścia rodziców. A teraz zajmij się Moniką i swoim dzieckiem. Oni będę Cię potrzebować bardziej niż ja i dlatego powinieneś być przy nich i patrzeć jak Twoje dziecko będzie dorastało, zasługuje na obecność ojca w swoim życiu. I proszę Cię jedynie o jedno. Bądź szczęśliwy i nie szukaj mnie, jeżeli pragniesz mojego szczęścia. 

Lena.

W szufladzie znalazłam jeszcze jakąś kopertę. Włożyłam złożoną w pół zapisaną kartkę do koperty, a na jej wierzchu napisałam tylko "Michał". Zabrałam walizkę i zeszłam na dół. W kuchni, na wysepce postawiłam, opierając o owoce, ową kopertę.Przeszłam się jeszcze raz, ostatni raz, po całym mieszkaniu, po czym zabrałam walizkę i założyłam w przedpokoju swoją skórzaną kurtkę  a klucze odwiesiłam na jeden z wieszaków znajdujących w przedpokoju. Wyszłam z mieszkania i ruszyłam w kierunku pobliskiego przystanku. Kiedy podeszłam akurat podjechał jakiś autobus. Po krótkiej rozmowie z kierowcą wsiadłam do niego, a po blisko półtorej godzinie dojechałam na dworzec w Katowicach. Tam kupiłam sobie bilet do domu i od razu udałam się na peron. Akurat trafiła mi się jazda bez przesiadek, więc jeden jedyny plus tego wszystkiego. Kiedy usłyszałam jak spikerka mówi na temat Kłodzka po chwili na jednym z torów podjechał. pociąg. Wzięłam walizkę, poczekałam spokojnie aż wszyscy wysiądą i wsiadłam do środka. Zajęłam jeden z nielicznych, pustych przedziałów i spokojnie się rozsiadłam w środku. Kiedy tylko poczułam, że pociąg odjeżdża po moich policzkach mimowolnie spłynęły łzy. Szybko je otarłam, aby siedząca naprzeciw mnie starsza pani ich nie zauważyła.

-Jeżeli z powodu chłopaka, nie warto. - spojrzała na mnie delikatnie się uśmiechając.

-A jeżeli kocha się go najbardziej na świecie? - odwróciłam wzrok w jej stronę, a po policzkach znów spłynęły mi łzy.

-Wiesz, jeżeli go kochasz to powinnaś walczyć. - chwyciła moją dłoń i poklepała po niej swoją.

-Tyle, że ja wolę dać mu możliwość stworzenia rodziny. - westchnęłam. - Możliwość, aby jego dziecko miało pełną rodzinę. 

-Ale nie możesz przez to niszczyć swojego szczęścia. - kobieta szerzej się uśmiechnęłam, puściła moją dłoń i oparła się, po czym zamknęła oczy.

Tylko głośno westchnęłam i spojrzałam przez okno. Katowickie zabudowania znikały za moimi plecami, a w zamian za to można było dostrzec pola, lasy i tego typu rzeczy. Konduktor sprawdzał w między czasie bilety, a kiedy opuścił mój przedział od razu przymknęłam powieki i zasnęłam. Kiedy się przebudziłam pociąg akurat się zatrzymał. 

-Ponownie witaj Kłodzko. - westchnęłam i zabrałam swoją walizkę.

Kiedy tylko wysiadłam z pociągu od razu udałam się do wyjścia z kłodzkiego dworca, a stamtąd już przeszłam na pobliski przystanek. autobusy ciągle jeździły tak samo, a kiedy wsiadłam do jednego z jadących w okolicę mojego bloku, stwierdziłam, że nadal są takie same i nadal zapchane. Jak dla mnie to nie była żadna nowość. Wysiadłam na swoim osiedlu, w sumie już nie moim. Zastanawiałam się jedynie nad tym, czy pozwolą mi wrócić i czy będą się z tego cieszyli. Kiedy stanęłam przed drzwiami wzięłam głęboki oddech i zapukałam.

-Lena! - Karolina niemalże pisnęła na cały blok, po czym od razu wciągnęła mnie do środka i mocno objęła. - Co tutaj robisz?

-Tak jakoś. - wzruszyłam ramionami. 

-Przecież Cię znam. - spojrzała na stojąca obok mnie walizkę. - Jakbyś przyjechała w odwiedziny, nie zabrałabyś wszystkich rzeczy.

-Dlaczego musisz mnie tak dobrze znać? - zaśmiałam się, ale raczej był to śmiech bardziej wymuszony, niżeli prawdziwy. 

-Opowiadaj. - chwyciła mnie za dłoń i zaciągnęłam do salonu, gdzie usiadłyśmy na kanapie.

-Ciąża Ci służy. - delikatnie się uśmiechnęłam. - Jak myślisz, jak wyglądałabym jako mama?

-Byłabyś świetną mamusią. - klasnęła w dłonie, ale po chwili zrobiła poważną minę. - Ale czy ja o czymś nie wiem?

-Nie, nie. - westchnęłam i spojrzałam przed siebie. - Ale Michał będzie ojcem. - przeniosłam wzrok w jej stronę, ale nie pozwoliłam jej nic powiedzieć. - Monika jest z nim w ciąży.

-Ale jak to?! - zdziwiła się i od razu z jej twarzy zniknął uśmiech.

-Kiedy wróciłam tutaj, przez Zbyszka, zdradził mnie, rozumiesz?! - niemalże krzyknęłam, a po moim policzku spłynęły łzy.

-Zabiję gnoja! - dotarł do nas głos, Filip.

-Filip, poczekaj! - krzyknęłam i wybiegłam za nim. 

Złapałam go przy przejściu dla pieszych. Szedł na parking, aby zapewne wsiąść do samochodu i pojechać do Michała. Nie chciałam tego. Zatrzymał się na środku drogi, a kiedy biegłam za nim zauważyłam nadjeżdżający samochód. 

-Filip! - ponownie krzyknęłam.

Zdążyłam go jedynie odepchnąć, aby nic mu się nie stało. Poczułam mocne uderzenie i upadek.. Czułam, jak z mojego ciała wypływa ciecz zwana krwią. 

_______________________________________

Kolejny rozdział to będzie epilog. ;>

Może trochę z innej perspektywy, bo Michała, ale to już koniec tej historii. ;)